TARCZA 2.0 A “KOSZAROWANIE” PRACOWNIKÓW [KOMENTARZ]

25 kwietnia 2020artykuływszystkie

Magazyn Zmiany, kwiecień/07

Zapisy Tarczy 2.0 pod kątem czasu i miejsca pracy w tzw. podmiotach strategicznych pod lupą prawników. Specjaliści podkreślają, że przepisy mogą podlegać różnym interpretacjom – dlatego w przypadku wątpliwości warto konsultować się indywidualnie.

Chodzi o wprowadzone 18 kwietnia 2020 r. na podstawie tzw. Tarczy 2.0 zmiany w art. 15x w zakresie rozszerzenia katalogu podmiotów strategicznych, ale w szczególności możliwości tzw. koszarowania pracowników w miejscu pracy.

-Postanowienia specustawy ingerują w przepisy Kodeksu pracy, kształtując w określonych aspektach sytuację prawną pracownika w sposób mniej korzystny niż Kodeks pracy. Jednocześnie przepisy Tarczy określone zostały w sposób dość ogólny, bez uregulowań szczegółowych, które w sposób wyczerpujący regulowałyby zasady ich stosowania u pracodawców, np. w odniesieniu do obowiązujących tam źródeł prawa pracy takich jak Zakładowe Układy Zbiorowe Pracy. Tym samym na tle stosowania ww. artykułu Tarczy 2.0 (oraz jej innych postanowień) może powstać szereg wątpliwości interpretacyjnych i prawnych – podkreśla współpracująca z OZZZPRC mec. Anna Łabudź-Nowicka.

Krzysztof Kisielewski, przewodniczący Zrzeszenia, dodaje, że rozbieżności interpretacyjne i brak orzecznictwa sprawiają, że każda wątpliwość dotycząca nowych przepisów powinna być rozstrzygana indywidualnie.

-Sytuacja u każdego z pracodawców może kształtować się zupełnie inaczej, a tym samym „problemy” wynikające ze specustawy będą inne. W razie pytań lub wątpliwości zapraszamy wszystkie organizacje do kontaktu z kancelarią, która przeanalizuje i pomoże rozwiać wszelkie wątpliwości – dodaje Krzysztof Kisielewski.

Poniżej fragment ustawy:

Obecnie, w przypadku ogłoszenia stanu epidemii, wskazany przez ustawodawcę pracodawca może, na czas oznaczony, nie dłuższy niż do czasu odwołania stanu epidemii, nie tylko zmienić system lub rozkład czasu pracy pracowników lub polecić pracownikom świadczenie pracy w godzinach nadliczbowych, ale dodatkowo:

  • zobowiązać pracownika do pozostawania poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, przepisu art. 151(5) § 2 zdanie drugie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy nie stosuje się (co oznacza, że wyłączono tu przepis traktujący o tym, że czas pełnienia dyżuru nie może naruszać prawa pracownika do odpoczynku)
  • polecić pracownikowi realizowanie prawa do odpoczynku w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. Powyższe oznacza dopuszczalność tzw. „skoszarowania” (izolacji, odosobnienia) pracowników na podstawie polecenia pracodawcy. Jednocześnie rozszerzono katalog podmiotów – pracodawców, którzy mogą stosować ww. zasady. Zgodnie z art. 15x ust. 2, ww. zasady stosuje się do pracodawców zatrudniających pracowników:
    1) w przedsiębiorstwie prowadzącym działalność polegającą na zapewnieniu funkcjonowania: a) systemów i obiektów infrastruktury krytycznej w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1398 oraz z 2020 r. poz. 148, 284, 374 i 695), b) sieci przesyłowych lub dystrybucyjnych w rozumieniu art. 3 pkt 11a i 11b ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 755, z późn. zm.17);

    2) w przedsiębiorstwie będącym podwykonawcą lub dostawcą, którzy nie są częścią infrastruktury krytycznej, o której mowa w pkt 1 lit. a i b, ale są kluczowi dla zachowania ciągłości działania infrastruktury krytycznej;

    3) zapewniających funkcjonowanie stacji paliw płynnych w rozumieniu art. 3 pkt 10h ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne oraz stacji gazu ziemnego w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1124, 1495, 1527 i 1716 oraz z 2020 r. poz. 284 i 568);

    4) u przedsiębiorcy, w stosunku do którego wydano polecenie, o którym mowa w art. 11 ust. 2;

    5) w przedsiębiorstwie pełniącym funkcję sprzedawcy z urzędu w rozumieniu art. 3 pkt 29 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne;

    6) na obszarze lub na terenie obiektu ważnego dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, umieszczonych w wykazach, o których mowa w art. 5 ust. 3 tej ustawy;

    7) w przedsiębiorstwie prowadzącym działalność polegającą na świadczeniu czynności bankowych w rozumieniu art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 oraz z 2020 r. poz. 284, 288 i 321);

    8) w przedsiębiorstwie prowadzącym obiekt unieszkodliwiania odpadów wydobywczych kategorii A w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach wydobywczych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1849 oraz z 2020 r. poz. 284), którego działanie lub niewłaściwe działanie może spowodować poważny wypadek, wynikający z krótkoterminowej lub długoterminowej utraty stateczności tego obiektu obejmującej wszelkie awarie mechanizmów związanych z jego konstrukcją lub jego niewłaściwej eksploatacji, który skutkuje znacznym ryzykiem utraty życia, poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub środowiska;

    9) u przedsiębiorcy prowadzącego działalność w sektorze rolno-spożywczym związaną z wytwarzaniem lub dostarczaniem żywności